Na je zwangerschap waarin je pre-eclampsie en/of hellp hebt gehad, heb je nog zoveel last van restklachten. Met name die oververmoeidheid en het nauwelijks aankunnen van prikkels is verschrikkelijk en merkbaar in alle facetten van je leven.

Je voelt bovendien aan alles dat dit niet gewoon herstellen is na een pittige zwangerschap. Je functioneert nu al zo’n lange tijd op standje ‘overleven’. Je herkent jezelf niet meer als je in de spiegel kijkt. En ook van binnen voelt het niet meer als de jij van voor je zwangerschap.

Snel overprikkeld zijn, oververmoeid en nauwelijks focus. Geen energie om er lekker op uit te gaan, met vriendinnen naar een restaurant te gaan en zelfs om gesprekken te voeren. Terwijl je voor je zwangerschap veel aankon en dit ook heerlijk vond! Nu is een supermarkt ingaan, door een drukke winkelstraat lopen, het openbaar vervoer, autorijden of een boek lezen al een enorme opgave.

Je weet bijna niet meer hoe je lichaam voelt in rust. En hoe een ontspannen brein voelt. Je staat altijd ‘aan’ en voelt onrust in je hele lijf.

Hoe lang houd je dit nog vol? Ondertussen ben je je steeds meer aan het terugtrekken in je eigen wereld. Want opladen doe je tegenwoordig niet meer in het gezelschap van anderen. Maar als je alleen bent, als er rust is, als het stil is en je in bed ligt. En vaak lig je er al tegelijk met je kinderen in.

Iedere moeder is zo nu en dan doodmoe, dat zullen alle moeders herkennen. Dan ga je wat eerder naar bed, slikt wat supplementen en je kan er weer tegenaan. Maar dit werkt bij jou niet genoeg. Je omgeving snapt er ook weinig van… Aan de buitenkant is bij jou niks te zien, maar van binnen voelt het zo anders allemaal.

Je hebt al zoveel tijd rondgebracht op internet en in ziekenhuizen om erachter te komen wat er met je lijf en geest aan de hand is. Ook bij de huisarts heb je de deur al plat gelopen omdat je bang bent dat er iets mis is. Die kan ook niks vinden. Misschien zijn zelfs al je bloedwaarden goed en ben je genezen verklaard. Op papier dan.. Want je voelt je alsnog 10 jaar ouder.

Je ging meestal met plezier naar je werk. Het kost nu alleen zoveel moeite om complexe taken uit te voeren, je aandacht erbij te houden en dan komen al die prikkels er nog bij! Je komt zo moe en gespannen thuis. Het lukt niet om het nog veel langer vol te houden op je werk, hoe graag je ook wil.

Voor je gezin zorgen en moeder en vriendin/echtgenoot zijn lukt net, maar kost zoveel energie op deze manier waarbij elke prikkel er 1 teveel is. Je kinderen moeten toch gewoon kind kunnen zijn? En je weet dat er diep van binnen zo’n leuke en energieke moeder zit in jou. Je wordt gek van jezelf in dit lichaam.

En ja, natuurlijk is leven drukker nu met een kindje erbij. Maar je weet ook dat je een sterke vrouw bent en heel veel aan kan. Jij voelt dat er meer aan de hand is.

Het lijkt wel alsof je lijf nog steeds denkt dat het pre-eclampsie heeft. Of zou het dan een burn out zijn? Of dat je iets niet goed doet in je herstel. En of je je ooit weer normaal gaat voelen…